یکی بود ، یکی دیگر هم بود؛ یکی " هیچ" و دیگری " پوچ" بود.
"هیچ" و " پوچ" طبق یک اتفاق که شاید فوران آتش فشان بود یا زلزله یا یک تصادف مرگ بار خیابانی ، به هم بر خوردند.
از آن جا که هیچ موجود دیگری توی آن دنیا دیده نمی شد "هیچ" و " پوچ" بعد از نگاه های بوداری به هم دل بستند. اول " پوچ" عاشق "هیچ" شد و "هیچ" هم که گزینه ی دیگری نداشت عاشق "پوچ" شد.
" پوچ" به خاطر "هیچ" از همه ی دلبستگی های زندگی اش- که البته چیز دیگری نبود که به آن دل ببندد- دست کشید و به او ابراز علاقه کرد. "هیچ" گل سر سبد زندگی " پوچ" شده بود. " پوچ" حالا زندگی را جور دیگری می دید. از وقتی عاشق شده بود کلماتی توی ذهن اش وول می خورد. صبح ها از پنجره ی اتاق اش کلمات را در هوا پرواز می داد. بعدها هیچ و پوچ های زیادی وول خوردن هایی را در ذهن شان حس کردند. " پوچ" در هوا می گفت:
برای هیچ می میرم
برای هیچ به رگبار می بندم همه را
نه عذاب وجدان
نه به خود می پیچم
من عاشق هیچ ام.

"هیچ" نفهمید " رگبار" یعنی چه. " پوچ" هم نفهمید این کلمه از کجا آمد. بعدها به خاطر شعر پوچ گلوله را ساختند تا زندگی شان زیباتر و با دوام تر شود.
توی آن دنیای بزرگ ماه به وقت خودش بالا می آمد و همه جا را روشن می کرد. " پوچ" با خودش فکر می کرد حتمن ماه به خاطر هیچ بالا می آید. حسودی اش می شد. توی سر ماه می زد و او را پشت کوه می انداخت. گاهی هم که " پوچ" شعر می گفت "هیچ" از حسودی، کلمه ها را توی کیسه می ریخت و کیسه را لگد کوب می کرد. آن ها هر بار به غیرت کشی های خودشان می خندیدند. خدا هم خنده اش می گرفت چون می دانست برای هیچ و پوچ نباید نگران دنیای بزرگ اش باشد. پس شاهکارش را رو کرد. " آدم" ساخته شد ." آدم" شروع کرد به ساختن مدرسه. بچه های او اما به خاطر هیچ و پوچ به مدرسه نرفتند. او نگران نبود چون "هیچ" و " پوچ" هنوز عاشقانه با هم زندگی می کردند. آدم دیوار را ساخت، آدم دیگری روی دیوار نوشت.
" آدم" و آدم دیگر به هم دل بستند. برای هم پیام کوتاه فرستادند. گیج شدند. بلوغ شان جلو افتاد. به هم آویختند. عده یی از آن ها هیچ شدند و عده یی پوچ. ماه که بالا می آمد کسی او را نمی دید و او در سمتی دیگر غروب می کرد. بعضی ها از "هیچ" هیچ تر شدند و بعضی ها از "پوچ" پوچ تر. تصادف های خیابانی بالا گرفت. خشک سالی شد. گلوله های زیادتری ساخته شد . دیوارها همه خط خطی شدند. سونامی آمد ولی آن دنیای بزرگ برای هیچ و پوچ هنوز جای قشنگی بود.