شایـــــــــد اگر از بازگشـــــــــت تو

اطمیـــــــنان داشتم ...

اینچنیـــــــــــن دیوانــــــــــه وار !

چشـــــــــــم به راهت نبودم

چـــــــــــه لذتی داره

کــــــــــــه میدونـــــــــــــم بر نمــــــــــــگردی

و منتــــــــــــــظرت هســـــــــتم ...!!!

همه مرده اند
دوستی می گفت
خیلی سال پیش که دانشجو بودم، بعضی از اساتید عادت به حضور و غیاب داشتند
تعدادی هم برای محکم کاری دو بار این کار را انجام میدادند، ابتدا و انتهای کلاس ، که مجبور باشی تمام ساعت را سر کلاس بنشینی.
هم رشته ای داشتم که شیفته ی یکی از دختران هم دوره اش بود.
هر وقت این خانم سر کلاس حاضربود، حتی اگر نصف کلاس غایب بودند، جناب مجنون می گفت:
استاد همه حاضرند!
و بالعکس، اگر تنها غایب کلاس این خانم بود و بس، می گفت:
استاد امروز همه غایبند، هیچ کس نیامده!
در اواخر دوران تحصیل ازدواج کردند و دورادور می شنیدم که بسیار خوب و خوش هستند.

امروز خبردار شدم که آگهی ترحیم بانو را با این مضمون چاپ کرده است:


هیچ کس زنده نیست ... همه مردند

وصیت نامه عجیب حسین پناهی

روی تابوت و کفن من بنویسید: این عاقبت کسی است که زگهواره تا گور دانش بجست....


قبر مرا نیم متر کمتر عمیق کنید تا پنجاه سانت به خدا نزدیکتر باشم.

بعد از مرگم، انگشت‌های مرا به رایگان در اختیار اداره انگشت‌نگاری قرار دهید.

به پزشک قانونی بگویید روح مرا کالبدشکافی کند، من به آن مشکوکم!

ورثه حق دارند با طلبکاران من کتک ‌کاری کنند.

عبور هرگونه کابل برق، تلفن، لوله آب یا گاز از داخل گور اینجانب کیدا ممنوع است.

بر قبر من پنجره بگذارید تا هنگام دلتنگی، گورستان را تماشا کنم.

کارت شناسایی مرا لای کفنم بگذارید، شاید آنجا هم نیاز باشد!

مواظب باشید به تابوت من آگهی تبلیغاتی نچسبانند.

روی تابوت و کفن من بنویسید: این عاقبت کسی است که زگهواره تا گور دانش بجست.

دوست ندارم مردم قبرم را لگدمال کنند. در چمنزار خاکم کنید!

کسانی که زیر تابوت مرا می‌گیرند، باید هم قد باشند.

شماره تلفن گورستان و شماره قبر مرا به طلبکاران ندهید.

گواهینامه رانندگیم را به یک آدم مستحق بدهید، ثواب دارد.

در مجلس ختم من گاز اشک‌آور پخش کنید تا همه به گریه بیفتند.

از اینکه نمی‌توانم در مجلس ختم خودم حضوریابم قبلا پوزش می طلبم !

آنها هر چه خواستند گفتند و من سکوت کردم
آنها مرا هرزه و هرجایی و قرتی خواندند و من سکوت کردم
آنها مرا امر به معروف و نهی از منکر کردند و من سر پایین انداختم و سکوت کردم
آنها از باورها و عقایدشان گفتند و من به نشانه احترام سکوت کردم
آنها مرا...

تهدید کردند و ناسزا گفتند و من باز هم سکوت کردم
سکوت کردم چون در خانه مرا اینطور تربیت کرده بودند
سکوت کردم چون فکر می کردم باید به همه چیز و همه کس احترام گذاشت
من به احترام سکوت کردم پدرم به احترام سکوت کرد و پدر بزرگم هم.
ما همه سکوت کردیم. اجداد ما همه سکوت کردند.
احترام ما از سر ترس بود یا فرهنگ تحمیلی نمی دانم اما ما همه سکوت کردیم.

هر که سکوت نکرد و پرسید چرا احترام ؟
همه با دستان خود او را کفن کردیم. ما همه سکوت کردیم...

فروغ فرخزاد

سعید سلیمان‌پور در این قطعه شعر به نوعی روزگار یک عاشق را تصویر کرده است و در این روایت از هنر نقاشی و کشیدن جفای عشق سخن گفته است!

نقاش چون‌که طرحِ تو شمشاد می‌کشد
مجموعه‌ای ز حُسن خداداد می‌کشد
وقتی که روی قامت تو زوم می‌کند
سروی به سبک شعر تو آزاد می‌کشد
نوبت به رنگ سرخ لبانت که می‌رسد
عشق مرا به مرحله‌ای حاد می‌کشد
خونریز و تیز، آن مژه‌ها را کنار هم
هم‌شکل عین فوجِ بریگاد می‌کشد
انگار قلب من کَمکی شاد می‌زند
وقتی که چشم‌های تو را شاد می‌کشد
چشم سیاه مست تو هرچند ساکت است
از روی بوم یکسره فریاد می‌کشد
بی حرف و با نگاه، مرا خرد می‌کند
یعنی سکوت بر سر من داد می‌کشد
نقاش چون‌که یافت یکی سوژه جدید
دست از کشیدنِ تو پریزاد می‌کشد
نوبت چو می‌رسد به من، آشفته می‌شود
عمرِ مرا چو زلفِ تو بر باد می‌کشد
ایرادگیر می‌شود و گیر می‌دهد
هر عضو می‌کشد پر از ایراد می‌کشد
از کنتراستِ داغِ دل و آهِ سردِ من
این سینه را کُلِکشِنِ اضداد می‌کشد
*
کفرِ دلم درآمده از دست زلف یار
کارم در این سیاهه به الحاد می‌کشد
مفلس شدم ز خرج تو ـ ای عشق! ـ و سال‌هاست
جور مرا کمیته امداد می‌کشد
درسِ جنونِ بنده چو مجنون روان شده‌ست
شاگردِ درس‌خوانده به استاد می‌کشد

بـــــه چــــه میـــخنــــــــدی تـــــو ؟

بــــه نـگـاهـــــم کــــه مـسـتـــــــانــــه تـــو را بــاور کــــرد

یــا بـــه افـســـــــــونـگــــری چـشـــــمـانت

کــه مـــرا ســـوخت و خــاکـسـتـــــر کــــرد ؟

خـنــــده دار است؟

بـخـنـــــــد !!

وقتی خسته ام

وقتی کلافم

وقتی دلتنگم

بشقاب ها را نمی شکنم

شیشه ها را نمی شکنم

غرورم را نمی شکنم

دلت را نمی شکنم

در این دل تنگی ها زورم به تنها چیزی که میرسد

این بغض لعنتی است ...که میشکنم

تا تماشای تو راهی نمانده بود

پنجره کم آوردم !

کاش این همه دیوار نچیده بودی ...

کف بینی نکن! 

دستی که به سویت دراز شده ...

طالعش تویی!