طرح «ازدواج آسان» که به زودی قرار است در دانشگاه‌ها اجرا شود یک طرح چندوجهی است که نه تنها جیک ثانیه به کنترل افزایشی جمعیت کمک می‌کند، نه تنها باعث پیشرفت آکادمیک مراکز علمی ما می‌شود، نه تنها از فرار مغزها و بدن‌ها جلوگیری می‌کند، نه تنها تمام مشکلات مملکتی را دو سوته حل می‌کند بلکه کلا جنبش دانشجویی را هم به سرمنزل مقصود بیک هدایت می‌کند.

باور ندارید واایستید تماشا کنید.

روش‌های اجرای طرح

در روش اول، پسر، دختر را از چند فرسخی می‌پسندد، دستش را می‌گیرد (توضیح: البته غلط می‌کند قبل از محرم شدن بگیرد، الکی که نیست) و می‌روند سر زار و زندگی‌شان. دانشگاه هم می‌گوید ایول. نفری 500 هزار ریال هم وام می‌دهد، با رویت فتوکپی شناسنامه و آدرس ماه عسل و این حرفا.

در روش دوم، دختر، پسر را از چند فرسخی می‌پسندد، دستش را می‌گیرد (توضیح: البته باز غلط می‌کند قبل از محرم شدن بگیرد، الکی که نیست) و می‌روند سر زار و زندگی‌شان. دانشگاه هم می‌گوید ایول. نفری 500 هزار ریال هم وام می‌دهد، با رویت کارت ملی و کارت پایان خدمت و بلیت اتوبوس راهیان ماه عسل!

در روش سوم، استاد از چند فرسخی دختر و پسر را می‌پسندد و می‌گوید شما چقدر «کر» هم‌اید. دستشان را می‌گیرد (توضیح: البته بعد از محرم شدن) و می‌فرستد سراغ زار و زندگی‌شان و دانشگاه هم می‌گوید ایول. 500 هزار ریال هم وام می‌دهد، با تایید اولیای دو تا دانشجو، که بروند خونه و کاشونه‌شون و سریع پایان‌نامه‌شان را تمام کنند و استاد راهنما، حالش را ببرد.

در روش چهارم، نه پسر، دختر را می‌پسندد و نه دختر، پسر را می‌پسندد اما خب آش خاله است، بخوری پاته نخوری پاته. آمار هم عین آتشفشان می‌رود بالا.

در روش پنجم، چادرهای یکبار مصرف جور می‌کنند در صحن دانشگاه و عین زلزله‌زده‌ها، زوج‌ها را می‌فرستند آن تو، که هم کلاس‌هایشان در آنجا برگزار شود و هم زار و زندگی‌شان همانجا برقرار باشد و هم رفت و روب و پخت و پز و بشور و بساب و بله برون و این حرفا. هم مشکلات مملکتی در سایه تفاهم و خوشبختی آنها ردیف می‌شود و هم اینکه ستون کوفتی ما پر می‌شود برود پی کارش.

البته ما روش‌های ناگهانی هم داریم که خفت دانشجو را می‌گیریم و سریع به سمت خوشبختی هدایت‌شان می‌کنیم، آنها هم چقدر به همدیگر می‌آیند، عین هلو.

چیه دارید بر و بر نگاه‌مان می‌کنید. خب روش‌های درجه یکی هم داریم که می‌گویند ننویس. خب درست می‌گویند دیگر.