عصرهای تابستان که از سرکار می آمدم همینکه می خوابیدم از شدت گرما بیدار می شدم .

کولر نداشت آن خانه ی اجاره ای .

بیرون هم نمی رفتم چون نمی خواستم پول نداشته ام را خرج کنم .

از زور بیکاری می نشستم جلوی پنجره ی اتاقم که در طبقه ی اول آپارتمان بود و بیرون را نگاه می کردم .

یک دختری که بعد ها فهمیدم اسمش بهار است هر روز عصر آنجا دوچرخه سواری می کرد .

از قیافه اش هیچ چیزی را به خاطر ندارم .

از پارکینگ که بیرون می آمد دقیقا از زیر پنجره ی خاک گرفته ی آهنی طوسی رنگ اتاق من رد می شد .


هه .. ؛

و من معمولا به راحتی می توانستم رد لباس زیرش را از روی مانتوی مشکی اش ببینم .

اوایل تفریح خوبی بود .

مردها از روی یک حس تقویت شده ، قدرت تجسم خوبی دارند و اکثرا" از شبیه سازی بدن زنها ،

حتی با بو کردن یک عطر زنانه به شدت لذت می برند .

آن لباس زیر، دقیقا روی ستون مهره هایش یک بر آمدگی ای داشت مثل اینکه بهم گره خورده باشد .

با اینکه هنوز هم درست ندیده ام که این لباس کوفتی سحر انگیز جذاب چطور بهم بسته می شود ،

ولی از روی فیلمهایی که دیده بودم همان موقع هم می توانستم آن را بخوبی باز و بسته کنم .

به هر حال دریافته بودم که این تصویری که از بالا میبینم را بقیه ی پسرهای مجتمع مسکونی نمی بینند

و بهمین خاطر خودم را یک قدم به جزئیات بدن آن دختر نزدیک تر از بقیه می دیدم و یک شادی احمقانه در دلم احساس می کردم .

اما خیلی زود فهمیدم که این یک شگرد است .

خیلی چیزها آنطور نیستند که به نظر می آیند .

ما به چیزهایی جذب می شویم که وقتی برهنه شده اش را داشته باشیم چندان رغبتی به آن نخواهیم داشت .

این شگرد یک جایی در روح و نهاد ما به ودیعه گذاشته شده .

و ما همیشه با ولع ، روی هر بند لباس جلوی آفتاب، اول دنبال لباسهای زنانه می گردیم که به وسیله ی آن صاحب لباس را شبیه سازی کنیم

و هرگز به این فکر نکرده ایم که این کار منفعتی برای ما نخواهد داشت

و این همان شگردی است که دنیا به وسیله ی آن در تکاپوست .

فکرهای هوس آلوده و دستهای خالی .

فکرها بیمار ، وقیح و بدون شأن می شوند

و در مقابل دستها خالی از هوسرانی اند .

و به این ترتیب ، همیشه به دنبال چیزی که هرگز وجود خارجی ندارد در حال دویدنیم .

موضوع به همین راحتی است :

هوسها در کاسه ی سر آدمها جا خوش کرده اند و دنیا برا چیزهایی که آنقدرها هم شاهکار نیستند در حال کثیف شدن است .

خیلی زود فهمیدم که نباید هم شأن پسرهایی باشم که برای بهار سر و دست می شکنند .

نه بهار مقصر بود و نه پسرهای آن مجتمع مسکونی .

همه رو دست خورده ایم .

زندگی این نیست...