روزی پیرمردی سالخورده نزد نقاش بزرگ دانته گابریل روستی رفت و به او چند صفحه نقاشی نشان داد و گفت: این ها خودم کشیده ام. به نظر شما آیا این نقاشی ها ارزشمند هستند؟ روستی که مردی محجوب و بزرگ وار بود با دیدن نقاشی ها متوجه شد که پیرمرد درک صحیحی از هنر نقاشی ندارد و درواقع نقاشی های او فاقد ارزش هنری است. پس بسیار آرام و با احترام به مرد گفت: مسلما شما زحمت زیادی کشیده اید. اما می دانید که من نمی توانم دروغ بگویم. متاسفانه باید ابراز کنم که بهتر است در زمینه های دیگر هنری فعالیت داشته باشید زیرا در نقاشی فاقد استعداد کافی هستید.

پیرمرد متاثر شد اما از چهره اش مشخص بود که منتظر این چنین جوابی از روستی بوده است. سپس دست در کیف خود برد و برگه های دیگری به هنرمند بزرگ نشان داد. به نظر می رسید در آن برگه کودکی نقاشی کشیده است. روستی با دیدن نقاشی ها بسیار شگفت زده شد و فریاد زد: بسیار عالی است! کسی که این ها کشیده است یکی از نوابغ نقاشی خواهد شد. او بسیار با استعداد است! آیا این نقاشی های پسر شماست؟

پیرمرد این بار بیشتر از پیش ناراحت شد و گفت: خیر، این نقاشی ها را خود من در کودکی کشیده بودم. اما به دلیل عدم تشویق دیگران و تمسخر اطرافیان از پرداختن به هنر نقاشی دلسرد شدم. ای کاش حرف های تشویق آمیز شما را همان چهل سال پیش شنیده بودم.