دارد نفس های ِ آخرش را می کشد

موقع رفتن باید کاسه ی آبی پشت ِ پایش بریزم

باید ...

پاییز را می گویم ...

می شود این روزها کمی باران  ببارد؟

دارد می بارد انگار ...

باید برای روزهای بعد از این برگ جمع کنم

دلم نمی خواهد زمستان که می شود

حسرت ِ این را بخورم که هیییییچ برگی توی خیابان پیدا نمی شود برای له کردن!

دیگر دارم شورش را در می آورم

خودم می دانم!

.

.

.

دارم فکر میکنم چطور آنجا را پیدا کردیم

و شد پاتوق ِ همیشگیمان ...

همه باورشان شده که آنجا شده حریم ِ خصوصی ِ ما

آن طرفها از کسی خبری نبود

حتی از نگاه ِ آفتاب!

ما هم شده بودیم مالکش دیگر ...

کارمان شده بود رژه رفتن روی برگهای خشکی

که

کفشهایت بین ِ آنها گم می شد از انبوه ِ برگ

جایش را لو ندادیم تا مبادا عاشقی هوس کند

دست ِ دلش را بگیرد!

و رد شود از آن طرفها ...

همینطور می نشستیم روی همان برگها

بیشتر ِ وقتها هم ناهارمان را همانجا میخوردیم

به خیال ِ خودمان با یک دوربین ِ عهد ِ عتیق خاطره ثبت می کردیم

و .....

حکایت ِ این کوچه باغ با تمام ِ کوچه باغ ها فرق می کند

اصلا دیگر حوصله ات نمی کشد همه را بخوانی

جایش هم که قرار است لو نرود به جان ِ ... به جان ِ خودم نباشد به جان ِ شما!

[پاییز که تمام می شود کوچه باغ هم ...]

می خواستم یک روز آن جا را نشانت بدهم

جایی که  فکر می کردم اگر کمی قدم بزنی

به نهایت ِ عاشقی می رسی ...

حالا

کوچه باغ هست

باران هست

پاییز هم هست

و مَ.ن!

تو نیستی دیگر

جای تو خالی .... !

بد جور هم ...

از اولش هم همه چیز تقصیر ِ مَ.ن بود

می دانم دیگر ...

اینکه اول زخم هایم را نشانت بدهم و بعد تو ...

همه چیز زیر ِ سر ِنمکدان ِ کنار ِ دستت بود

.

.

نمک ریختی روی زخم هایی که خودت روزی مرهمشان بودی

با همان نمکدانی که انار های کاسه گل ِ سرخ را نمک می زدی

حالا دیگر همه چیز تمام شده!

مَ.ن مانده ام و هیچ!

دیگر چشمانم دست های خودم را هم نمی بیند

دیگر نمی توانم بی رحمی هایت را ببینم

می بینی؟

.

.

.

یادت نیست دست هایت به پوست ِ انار حساسیت داشت

و

مَ.ن می نشستم با حوصله برایت انار دانه می کردم

منتی نیست

حقت بود

تمام ِ آن خوبی ها حقت بود

حواسم بود مبادا دانه اناری ترک بردارد

مبادا دانه ای را با فشار ِ دست هایم لِه نکنم

یادت نیست

تو خیلی چیزها یادت نمی آید

خیلی زود درگیر ِ فراموشی شدی

خیلی زود ...

بمیرد برایت همان غزل ِ شعرهایت . . .

.

.

انارها را دانه دانه می کردم توی کاسه کوچک ِ گل ِ سرخ

تو نمک می زدی ...

تو ...

یادت نیست یک بار اناری از دستم افتاد

دل ِ انار ترک برداشت

و

خون ِ دلش جاری ...

آن موقع داشتم به شباهت ِ دل ِ انار به دل ِ خودم فکر می کردم

بغض که کردم

بعد این چشمانم بود که هم از اشک و هم از نمک ِ دستانم می سوخت

یادت نیست تا مدتها به انار لب نمی زدی!

اما حالا ...

چشمانم چه خوب می دید آن روزها را ...

 اما حالا ...

بیچاره چشمانم ...

چه لحظه ی گیجی! چه شبی! چه کابوسی!

چه ساعت شومی و... چه خواب معکوسی!

شبی گرفته تر از قلب بی پناه من

زنی رکیک تر از فحش های ناموسی!!

اتاق یخ زده زیرِ شکنجه ی شیطان

سکوت صورتی دست و دامن طوسی

ورق ورق شدن مرد زیر بارش زن

هوای سنگین که آمده به جاسوسی

من این طرف هستم مثل یک دقیقه سکوت

تو آن طرف هستی مثل زنگ ناقوسی ↓

که دنگ دنگ خبر می دهد به دنیا: مرگ

چه فکر پر هیجانی! چه حسّ ملموسی!!

من این طرف هستم حرکتی بدونِ بُعد

تو آن طرف در جریان شعر می پوسی

تو آن طرف هستی با دقایقی از هیچ

نشسته ای آنجا از همیشه مأیوسی

من این طرف به تو مشغول می شوم در خود

تو آن طرف من را مثل مرگ می بوسی

صدای گریه ی بچّه! صدای گریه ی تو!

صدای بچّگی مرد: تو... تو... تو... لوسی!!

تقصیـر از مـا نیـست !


دوستت دارم‌ها را نگه می‌داری برای روز مبادا،
دلم تنگ شده‌ها را، عاشقتم‌ها را …
این‌ جمله‌ها را که ارزشمندند الکی خرج کسی نمی‌کنی!
باید آدمش پیدا شود!

باید همان لحظه از خودت مطمئن باشی و باید بدانی که فردا،
از امروز گفتنش پشیمان نخواهی شد!


سِنت که بالا می‌رود کلی دوستت دارم پیشت مانده،
کلی دلم تنگ شده و عاشقتم مانده که خرج کسی نکرده‌ای و روی هم تلنبار شده‌اند!
فرصت نداری صندوقت را خالی کنی!
صندوقت سنگین شده و نمی‌توانی با خودت بِکشی‌اش …


شروع می‌کنی به خرج کردنشان!
توی میهمانی اگر نگاهت کرد
اگر نگاهش را دوست داشتی
توی رقص اگر پا‌به‌پایت آمد
اگر هوایت را داشت
اگر با تو ترانه را به صدای بلند خواند
توی جلسه اگر حرفی را گفت که حرف تو بود
اگر استدلالی کرد که تکانت داد
در سفر اگر شوخ و شنگ بود
اگر مدام به خنده‌ات انداخت
و اگر منظره‌های قشنگ را نشانت داد

برای یکی یک دوستت دارم خرج می‌کنی
برای یکی یک دلم برایت تنگ می‌شود خرج می‌کنی!
یک چقدر زیبایی!
یک با من می‌مانی؟


بعد می‌بینی آدم‌ها با تو فاصله می‌گیرند
متهمت می‌کنند به هیزی …
به مخ‌زدن ... به اعتماد آدم‌ها!
سواستفاده کردن به پیری و معرکه‌گیری …
اما بگذار به سن تو برسند!
بگذار صندوقچه‌شان لبریز شود آن‌‌وقت حال امروز تو را می‌فهمند بدون این‌که تو را به یاد بیاورند
غریب است دوست داشتن ...
و عجیب تر از آن است دوست داشته شدن !


وقتی می‌دانیم کسی با جان و دل دوستمان دارد ...
و نفس‌ها و صدا و نگاهمان در روح و جانش ریشه دوانده؛
به بازیش می‌گیریم هر چه او عاشق‌تر، ما سرخوش‌تر، هر چه او دل نازک‌تر، ما بی رحم ‌تر.


تقصیر از ما نیست؛
تمامیِ قصه هایِ عاشقانه، اینگونه به گوشمان خوانده شده‌اند

همیشه هر گاه دلتنگت میشوم ، مینشینم در گوشه ای و اشک میریزم
آن لحظه آرزو میکنم که باشی در کنارم ، بنشینی بر روی پاهایم و آهسته در گوشم بگویی که دوستت دارم
کاش بیاید آن روز ، کاش تبدیل شود به حقیقت آن آرزو ، تا لبخند عاشقی بر روی لبانم بنشیند ، تا کی دلم در غم دوری ات، به انتظار بنشیند!
ببین خورشید را ،در حال غروب است ، نمیدانم ،میدانی اینجا که نشسته ام چقدر سوت و کور است !؟
نیستی اینجا که اینگونه سرد و بی روح است ، نیستی در کنارم که دلم تنها و پر از غصه، در این لحظه ی غروب است
هیچ است این دل بی تو ، تمام است لحظه های شادی بی تو، بگیر دست مرا با آن دستان مهربانت، به تو نیاز دارم همیشه و همه جا، به آن دل مهربانت
هستم تا هستی در این دنیای خاموش ، نمیشوی ، حتی یک لحظه نیز از یاد من فراموش!
ندیدم تا به حال عشق و صداقت را جز از دل تو، ندیدم تا به حال مهربانی و وفا را جز از قلب مهربان تو،
ندیدم یک قلب پاک را جز قلب درخشان تو تا به حال،
بیا تا ثابت کنیم به همه معنای یک عشق ماندگار!
برمیگردیم به سر خط ، دلتنگی مرا دیوانه میکند تا آخر خط ، گفتم تا گفته باشم درد دلم را به تو ، یکی که بیشتر نیست در این دنیا دیوانه ی تو!

روز و شبم شدی تو ،از آن لحظه که آمدی…
قانون زندگی ام بهم خورد، از لحظه ای که به قلبم آمدی…
نمیدانم چرا میگیرد نفسهایم
نمیدانم چرا اینگونه میریزد اشکهایم
میگویند اینها  همه درد های عاشقیست ،
نمیدانم حرف دلم را باور کنم یا حرف آنها را ،
شاید این هم یکی از درد های همیشگیست
میترسم از آن روزی که رهایم کنی ،
شاید فکر کنی که محال است قلبت را از قلبم جدا کنی
این روزها کار همه بی وفاییست
تا این حد هم نباید مرا به یک عشق ماندگار مطمئن کنی
تو خواستی مرا به خودت وابسته کنی
تو خواستی قلبم را اسیر قلب پاکت کنی
دیگر محال است بتوانی مرا از خودت سیر کنی!
این قلبی که در سینه دارم آن قلب تنها نیست
حال و هوای من مثل گذشته ها نیست
حالا دیگر وجودم نیز مال خودم نیست ،
این اشکهایی که میریزد از چشمانم، دست خودم نیست
این دلتنگی ها و بی قراری هایم حس و حال همیشگیست
قانون زندگی ام بهم خورد ، از لحظه ای که تو آمدی
آمدی و شدی همه زندگی ام ،
هستم تا آخرین نفس با تو، ای تنها بهانه نفس کشیدنم!

مرا نمیخواهی دیگر میدانم
حتی اگر مرا ببینی هم نمیشناسی مرا دیگر میدانم
اینک همان نامه ای که برایم نوشتی را میخوانم
چه عاشقانه نوشته ای همیشه با تو میمانم
یک قطره اشک بر روی نامه میریزد،
چند لحظه میگذرد و نامه خیس خیس میشود
بدجور دلم را شکستی ، مدتیست که با من سرد سرد هستی
نمیدانم دیگر چه بگویم ، فراموشت کنم یا در غم نبودنت بسوزم
شبها را تا سحر بیدار بمانم ، یا شعر غمگینی که سروده ام را برای چندمین بار بخوانم
دلت از سنگ شده بی وفا ، چگونه دلت آمد بازی کنی با این دل تنها
مرا نمیخواهی دیگر میدانم ، احساس میکنم در آغوش کسی دیگر خوابیده ای میدانم
عطر و بوی تو پیچیده فضای غمگین قلبم را ، چیزی نگو دیگر نمیخواهم بشنوم بهانه های رفتنت را …
مقصر قلب من بود که عاشق شد ، به عشق بودنت بدجور به تو وابسته شد
امروز که آمده نه تو را میبینم و نه عشقی از تو را ، تنها میشنوم صدای هق هق گریه هایم را
بی خیال دیگر نه من نه تو ، ببین یک قلب ساده از آنجا عبور میکند به دنبالش برو
بدجور دلم را شکستی بی وفا ، حرفهای تو کجا و تنهایی غمگین من کجا
از همان اول هم نباید به تو دل می بستم ، میپذیرم سادگی دلم را…

شبم به حسرت و روزم در انتظار گذشت تمام مدت عمرم در این دو کار گذشت
خوش به حال آسمون که هر وقت دلش بگیره بی بهونه می باره … به کسی توجه نمی کنه … از کسی خجالت نمی کشه … می باره و می باره و … اینقدر می باره تا آبی شه … ‌آفتابی شه…!!! کاش … کاش می شد مثل آسمون بود … کاش می شد وقتی دلت گرفت اونقدر بباری تا بالاخره آفتابی شی … بعدش هم انگار نه انگار که بارشی بوده … انگار نه انگار که غمی بوده … همه چیز فراموشت بشه …!!! کاش می شد

اگر سهم من از این همه ستاره فقط سوسوی غریبی است، غمی نیست. همین انتظار رسیدن شب برایم کافیست
وقتی گلدان شکست مادرم گفت حیف بود پدرم گفت قشنگ بود خواهرم گفت مال من بود برادرم گفت گرون بود مادر بزرگم گفت دوستش داشتم ولی وقتی دلم شکست کسی آه هم نگفت

وقتی به آسمون نگاه میکنی، دوست داری کدوم ستاره مال تو باشه؟ به اونی که کم نور تره قانع باش چون اونی که پر نور تره را، همه نگاه میکنن

به او گفتم غمگین ترین ترانه
را برایم بخوان
چشمهایش را بست و آرام
گریست,گریست,گریست

آدم های اطرافتو همون طور که هستند ببین نه اون طوری که خودت می‌خوای

و در پایان…انیشتین می گوید
زندگی مثل دوچرخه سواری است برای حفظ تعادل باید حرکت کرد.

دلتنگی آمده تا بگوید به یادت هستم
اشکهایم جاری شده تا بگویم خیلی دوستت دارم
حس و حال مرا خودت میدانی ، آنچه که قلب مرا به این روز انداخته را  خودت میدانی
تو خودت میدانی چقدر برایم عزیزی ، خودت میدانی و اینگونه مثل من به عشق دیدنم مینشینی
در لحظه دیدارمان چه عاشقانه نگاه میکردی به چشمانم
وقتی فکر میکنم به آن لحظه نفس میگیرد این قلب خسته ام
وقتی فکر میکنم به تو را داشتن،با خود میگویم ای کاش که زودتر تو را داشتم
تو مرواریدی هستی پنهان در اعماق قلب زندگی ام
که زیبا کردی با حضورت زندگی مرا ، عاشقانه کرده ای صحنه بی پایان لحظه های تو را داشتن را
دلتنگی آمده تا بگوید همیشه در قلب منی
عشق تو در دلم غوغا کرده تا بگویم تا ابد مال منی
ناز نگاه تو ، هنوز برق نگاه زیبایت نرفته از روبروی چشمهایم
هنوز گرمی دستهایت ،گرم نگه داشته دستهایم را
هنوز احساس میکنم در کنارمی با اینکه تو آنجا مثل من به انتظار آمدن دوباره منی!
نفسهایم آمده تا بگوید به عشق تو است که زنده ام