نخواستم‌ که ‌به ‌من ‌درس آب و نان ‌بدهی

مرا گرفته و از خواب ها تکان بدهی

نخواستم که بگویم: «پدر بمان با من»

زمین نخواست تو را تا به من زمان بدهی

نخواستم که بگویی چه می شود بی ‌تو

نخواستم که به من راه را نشان بدهی

«قبول» کردی و کردم جدایی و غم را

که ‌خواستی بروی تا که «امتحان» بدهی

نخواستم بنویسم زمانه از سنگ است

نخواستم بنویسم ولی دلم تنگ است

برای تو که مرا بیش و بیشتر بودی

صدای اطمینان، روی قفل در بودی!

برای تو که دوباره مرا بغل بکنی

تویی که از دل این بچّه باخبر بودی

برای اسم قشنگت که یاری ام می داد

طلسم آرامش موقع ِ خطر بودی

برای تو که تمامی ِ خوب های منی

برای تو که خلاصه کنم: پدر بودی!!

قرار شد کـه به من غربت جهان برسد

قرار شد پدر من به آسمان برسد

که منتظر باشم تا دوباره در بزنی

کسی بیاید و تنها پلاکتان برسد!

تو نیستی و من و برج های تکراری

تو نیستی و من و عشق های بازاری

تو نیستی و مرا می جوند هی شک ها

تو نیستی و من و خنده ی مترسک ها

تو نیستی و من و روزهای شبزده ام

تو نیستی و من و قلب خارج از رده ام!

تو ساختی همه ام را، اگرچه سوختمت

که توی «کنگره» با سکّه ای فروختمت

فروختم همه ‌ی خاطرات دورم را

فروختم همه ی خویش را، غرورم را

فروختم به سرانگشت ها و تحسین ها

و گم شدم وسط ِ بوق ها و ماشین ها

و گم شدم وسط ِ شهـر و بازی مُدها

میان خنده‌ی «هرچند»ها و«لابد»ها

و گم شدند تمامی آن اصولی که...

و گم شدم وسط ِ کیف های پولی که...

پدر! صریح بگویم، صریح و بی پرده

پدر! نگاه بکن: مهدی ات کم آورده

بگیر دست مرا مثل کودکی هایم

بگیر دست مرا... پا به پات می آیم

بگیر و پاره ‌کن این روزهای‌ زشت مرا

به دست حادثه نسپار سرنوشت مرا...

شبی دراز شده، اعتراض ها مرده

غرور در دل «بازی دراز»ها مرده

قرار تازه‌ ی ‌من، توی ‌کوچه، ساعت ‌هشت

و بی قراری تو توی جبهه ی «سردشت»

و بی قراری تیر و تو، توی «چزّابه»

هزار دختر و من، پیتزا و نوشابه

شبی ‌که غصّه از این بیشتر نخواهد شد

شبی دراز که دیگر سحر نخواهد شد

نشسته است زمستان، بهار خوابیده

شبی که ساعت شمّاطه دار خوابیده

بگیر دست مرا، مثل مرده ها سردم!

پدر! کمک بکن از راه رفته برگردم

که از زمانه بپرسم: چرا، چرا و چرا؟؟؟

که افتخار کنم عکس روی طاقچه را

که افتخار کنم خنده ی قشنگت را

که باز بوسه زنم لوله ی تفنگت را

که باز زنده کنم خاطرات دورم را

که پس بگیرم از این سال ها غرورم را

هزار ترکش اندوه مانده توی سرم

نگاه می کنم و از همیشه گیج ترم

هزار مدفن گمنام روبروی من است

هزار ابر لجوجند توی چشم ِ ترم

که ‌بیست ‌سال ‌گذشته ‌ست، بیست ‌سال ‌تمام

هنوز منتظرم، مثل قبل منتظرم!

نمی رسیم بـه هم مثل ریل های قطار

که آسمان ‌تو ‌دور است ‌و من ‌شکسته ‌پرم

تمام عشق، تمام ِ زمان، تمام زمین

تمام شعر من و اشک های مختصرم

تمام آنچه ‌که باید، تمام ‌آنچه ‌که نیست

برای خوبترین واژه ی جهان:

پدرم!

چه لحظه ی گیجی! چه شبی! چه کابوسی!

چه ساعت شومی و... چه خواب معکوسی!

شبی گرفته تر از قلب بی پناه من

زنی رکیک تر از فحش های ناموسی!!

اتاق یخ زده زیرِ شکنجه ی شیطان

سکوت صورتی دست و دامن طوسی

ورق ورق شدن مرد زیر بارش زن

هوای سنگین که آمده به جاسوسی

من این طرف هستم مثل یک دقیقه سکوت

تو آن طرف هستی مثل زنگ ناقوسی ↓

که دنگ دنگ خبر می دهد به دنیا: مرگ

چه فکر پر هیجانی! چه حسّ ملموسی!!

من این طرف هستم حرکتی بدونِ بُعد

تو آن طرف در جریان شعر می پوسی

تو آن طرف هستی با دقایقی از هیچ

نشسته ای آنجا از همیشه مأیوسی

من این طرف به تو مشغول می شوم در خود

تو آن طرف من را مثل مرگ می بوسی

صدای گریه ی بچّه! صدای گریه ی تو!

صدای بچّگی مرد: تو... تو... تو... لوسی!!

اگر که در مغزم چند دانه جن باشد

در آشپزخانه دختری اُپن باشد ↓

اگر که دارد در من کتاب می خواند

اگر که اسمش در ذهن تو «هلن» باشد ↓

اگر که مرگ به پایان شب می اندیشد

اگر که عشق به تردید مطمئن باشد! ↓

اگر که عشق، تلاقی سکس با عادت

اگر که مرگ، تبانی چند ژن باشد ↓

اگر بهشت شراب است و حور و سایه و نهر

اگر که دنیا یک مشت خاک و شن باشد ↓

اگر که مرد تو را پرت می کند به کتاب

اگر که پایان قصّه ات خشن باشد ↓

دلم به دنبال روستای گم شده ای ست

طویله ای که به آرامش پِهِن باشد!!

میان تخت، کنار پتوی مرده زنی ↓

نشسته است که شاید تو را صدا بزنی!

میان تخت که کوچک تر است از دو نفر

کسی نشسته خودش را به صورت علنی

که دست، دست تو را... [زیر پتک خیس گناه]

که جیغ، جیغ مرا... [در میان خون و منی!!]

نه می شود که بگویی توهّم محض است

نه قادر است بگنجد به هیأت بدنی

نه می توانی بر این شکنجه صبر کُنی

نه می شود که از این حسّ ناب دل بکَنی

تو گیج، گیج، دلت را به... پس فرستادی

کجاست مقصد این شیء منفجر شدنی؟!

خطوط گیج تنت سرنوشت را لو داد:

قرار بوده که یک روز عاشقم بکُنی

تویی که تکّه تکّه که «تن» که «ها» که... تویی!

تو که نمی دانم پاره ی کدام تنی

شبیه یک فقره قتل قبل خلقت هیچ

شبیه جمله ی «دو...» ناتمام و بی وطنی

به تخت چنگ... مرا چنگ/ می زنی زیر

نه گریه! نه!! به خودت می خوری و می شکنی

و مشت می زنی از درد توی آیینه

و جیغ می کشی امّا... چقدر شکل منی!!

1. دریچه باز شد و آخرین پرنده پرید
   
   الف به فکر پراکندگی ِ پرها بود
   
   اگرچه هیچ کسی برنگشت «رفتن» را
   
   

   هنوز منتظر آخرین خبرها بود
   
   الف ادامه ی حرفی نگفته از تو نبود
   
   الف اشاره ی دستی به دوورترها بود
   
   نشست و خیره به خط های آخرین نامه...
   
   اگرچه هیچ کسی برنگشت... در وا بود!
   
   ?
   
   دریچه باز شد و دست رفت توی قفس
   
   تو داشتی تلفن را جواب می دادی
   
   پرنده روی تنش لمس کرد چاقو را
   
   تو داشتی تلفن را جواب می دادی
   
   الف به شستن خون از حیاط می پرداخت
   
   تو داشتی تلفن را جواب می دادی
   
   مزاحم سمجی بود پشت خط اما
   
   تو با علاقه همیشه جواب می دادی
   
   ?
   
   دریچه باز شد و... مسئله دریچه نبود!!
   
   فضای ِ خالی ِ بی انتهای ِ آن توو بود
   
   الف که فلسفه می خواند هم نمی فهمید
   
   پری که ریخته در خانه از خود او بود
   
   که مرگ توی رگش داشت زندگی می کرد
   
   که روی گردنش از قبل ردّ ِ چاقو بود
   
   تو داشتی تلفن را جواب می دادی!
   
   صدای بااااد تمامی ِ شب در آن سو بود...
   
   ?
   
   کنار قهوه و سیگار ِ خود دراز کشید
   
   پرنده خستگی زنده بودنش را داشت
   
   نه میل ماندن و نه رفتن و نه مردن و نه...
   
   که گوشه ی قفسش عکسی از زنش را داشت
   
   که پشت اینهمه دیوار و پرده های ضخیم
   
   هنوز دنیا شب های روشنش را داشت
   
   که زل زده به قفس، شعر می نوشت هنوز
   
   بدون قافیه هم، ترس ِ «رفتنش» را داشت

فقط نگـــــاه کن و بعد هیــــــچ چیــــز نپرس

?

به خواب رفتمت از بسته های خالی قرص

و مرد می شود از گوشه ی خودش نزدیک
صدای بوق غم انگیز و گریه ی یک زن
و بعد کم کم، این صحنه می شود تاریک...

بگو
یلدا نیاید
که ما ز مَستان نِه ایم در آن شب

بگو

که نیست باشم و از آرزوت هست شوم
عرق بریزم و از تو نخورده مست شوم
که به سلامتی یک شکوفه زیر تگرگ
که به سلامتی گوسفند قبل از مرگ

ایمیل زد به یک شب غمگین که... که حرف های خسته تری دارد

از پنجـره به قلب تو وارد شد، هرچند بغض خانه دری دارد